تمام حیات روی زمین به انرژی خورشید بستگی دارد.

انرژی خورشیدی منبع انرژی برای فتوسنتز است. گرمای لازم برای بقای گیاهان و حیوانات را فراهم می کند. گرمای خورشید باعث تبخیر آب روی سطح زمین و تشکیل ابرهایی می شود که در نهایت آب باران تازه را فراهم می کند.

انرژی خورشیدی نتیجه واکنش های همجوشی گرما هسته ای در عمق خورشید است. این واکنش ها انرژی زیادی تولید می کنند که دمای سطح خورشید را در حدود ۱۰۳۰۰ درجه فارنهایت (۵۷۰۰ درجه سانتی گراد) نگه می دارند.

اگرچه انرژی خورشیدی بزرگترین منبع انرژی دریافتی توسط زمین است، اما شدت آن در سطح زمین به دلیل فاصله زیاد زمین و خورشید و این واقعیت که جو زمین مقداری از تابش را جذب و پراکنده می کند، در واقع بسیار کم است.

حتی در یک روز صاف که خورشید مستقیماً بالای سر آن قرار دارد، انرژی که به سطح زمین می رسد حدود ۳۰ درصد توسط جو کاهش می یابد. هنگامی که خورشید نزدیک به افق است و آسمان ابری است، انرژی خورشیدی در سطح زمین می تواند ناچیز باشد. همچنین از نقطه ای به نقطه دیگر در سطح زمین متفاوت است.

با این وجود، مقدار کل انرژی خورشیدی روی زمین بسیار فراتر از نیازهای انرژی فعلی و پیش بینی شده جهان است. اگر به طور مناسب مهار شود، این منبع بسیار پراکنده این پتانسیل را دارد که تمام نیازهای انرژی آینده را برآورده کند.

در قرن بیست و یکم، انتظار می رود انرژی خورشیدی به دلیل عرضه پایان ناپذیر و ویژگی غیرآلاینده اش، برخلاف سوخت های فسیلی محدود زغال سنگ، نفت و گاز طبیعی، به عنوان یک منبع انرژی به طور فزاینده ای جذاب شود.